Wij zijn in maart 2019 met ons zessen als Stichting Indira Nepal naar het meisjes-opvanghuis in de regio van Kathmandu geweest.
Ik heb een groot hart voor kinderen. Als leerkracht in het basisonderwijs heb ik ook les gegeven in Moscow en China. Ik werk met passie – waar ook ter wereld – met kinderen en studenten. Zeker als ik kinderleed zie wil ik niets liever dan daar verandering in aanbrengen.
We gingen natuurlijk goed voorbereid naar Nepal. Met verschillende acties o.a. het “Verf feest voor Nepal” hadden we geld op gehaald. Dit geld was bestemd om daar een auto te kunnen kopen om de jongste meisjes naar school te kunnen brengen. De afstand van het opvanghuis tot school is te ver om voor 6,7 en 8-jarigen te lopen.
Het inzamelen van kleding was een overweldigende actie. Het was zóveel dat we nog lange tijd erna kleding hebben kunnen opsturen.
Op de basisschool van mijn jongste zoon was er een inzamelactie voor knuffels en buitenspeelgoed. Daarnaast heb ik samen met zijn klas 7/8 een persoonlijke Engelstalige brief geschreven aan de oudste meisjes vanaf 14 jaar.
Dus alle 68 kinderen van 0 t/m 19 jaar kregen een knuffel met eigen naamkaartje en de oudste meisjes vanaf 14 jaar kregen daarbij een persoonlijke brief van een kind uit groep 7/8.
Als je groot groeit in een opvangtehuis in Nepal dan is het een feit dat je de liefde en veiligheid van je ouders moet missen. De liefde die je daar tegenover kunt zetten is persoonlijke aandacht. Liefdevolle aandacht is als je iemand hoort en ziet. Kinderen kunnen elkaar dat meer dan geven en ze verbinden door bijv. een knuffel met hun naam en een persoonlijke brief.
We vertrokken dus goed voorbereid en met extra koffers vol. Een voorwaarde want dan weet je zeker naast liefdevolle aandacht dat wij er een verschil kunnen maken.
We kwamen aan en werden in het Children’s Home zo hartverwarmend onthaald. Zo bijzonder fijn!! Toen ik daar binnen kwam zag en voelde ik gelijk dat de 68 kinderen en de vrouwen/Didi’s die de jongste kinderen verzorgen en daar leven als één gekozen familie.
Er is een hele duidelijke gedisciplineerde dagstructuur. Door deze duidelijkheid en voorspelbaarheid voelen de meisjes zich veilig en gedragen. Het is prachtig en roerend om te zien dat iedereen op zijn manier voor elkaar zorgt. Iedereen heeft zijn taken in draagkracht naar leeftijd en in verantwoordelijkheid, er is een zorgzame sfeer met aandacht voor iedereen. Dat is de liefdevolle basis en die is goed!
De 12 dagen zijn voorbij gevlogen. We hebben meegedraaid in het dagritme en hebben bijv. de baby’s en peuters eten geven, helpen verschonen en aandacht geven.
De studieruimte opgevrolijkt met muurschilderingen en met het ingezamelde buitenspeelgoed ze nieuwe spelletjes geleerd. Spelplezier is altijd verbindend en dan hoef je elkaars taal niet te spreken. Zelfs als ik met de peuters en kleuters met de tennisballen ging spelen is hun verwondering al genoeg. De kinderen hadden nog nooit een eigen bal vast gehouden.
Op dat soort momenten wilde ik heel graag even wat tegen ze kunnen zeggen. Dit werd snel opgepikt en voor ik er erg in had werd er al een voor een oplossing gezorgd. Er wordt dan een oudste van 15 jaar als tolk gehaald die wel Engels spreekt en voor mij vertaalde. Zo wordt alles heel soepel en vanzelfsprekend opgelost.
De door ons geschilderde hinkelpaden op het pleintje en het elastieken zijn de favorieten voor alle meisje van klein tot groot. Tegen de avond en als alle kinderen in bed lagen kwamen zelfs de Didi’s samen en gingen stiekem hinkelen.
De avond dat alle 68 kinderen in de soort woonkamer in een kring zaten en wij de kleding, knuffels en brieven gaven was een hartverwarmend feest. Het bedanklied wat ze zongen kan ik nog steeds neuriën.
We hebben ook de school bezocht waar de meeste meisjes naar toe gaan. Dit is een particuliere school. Het lesniveau is goed, ze krijgen bijv. goed Engels onderwijs. Dit is ook de reden waarom de oudste meiden in het Children’s Home zo goed Engels spreken. De directrice doet er alles aan om via sponsorgeld ondersteuning hiervoor te krijgen. De meisjes kunnen gelukkig nog steeds naar deze school gaan en hebben hierdoor een toekomst!
We hebben daarnaast ook een openbare/publieke school bezocht. Wij gingen hierheen om te kijken of wij als stichting iets voor ze konden betekenen. Ik schrok zeker van het verschil in omstandigheden en het gebrek aan leermiddelen in vergelijking met de school waar de meisjes naar toe gaan. Voor de kinderen op deze school is de weg naar hun toekomst veel zwaarder en zelfs een groot vraagteken. Onzekerheid.
Een van de laatste dagen heb ik samen met de oudste meiden in de eetzaal een antwoord terug geschreven. aan het kind van groep 7/8 waarvan zij de brief hadden ontvangen. Ontroerend om de verbinding te zien dat brieven met zoveel aandacht en plezier worden geschreven en ontvangen in Huizen – mijn woonplaats – en in Nepal. Er zijn kinderen die nu nog steeds contact hebben met elkaar, prachtig!
Er zijn vele momenten in deze dagen die mij hebben geraakt, teveel om te beschrijven.
De laatste afscheidsavond was zeker een bekroning in alle opzichten. Veel dansplezier en hartverwarmende woorden.
De 68 kinderen en vrouwen leven als één gekozen familie dat is de basis en daarmee zag ik weer; liefde overwint alles.
Dit huis verdient de ondersteuning die nodig is zodat ze de dingen zo kunnen blijven doen en nog meer kunnen verbeteren. Elk kind heeft recht op een toekomst. Ik ben intens blij dat we een verschil hebben kunnen maken met concreet de auto, de muurschilderingen, buitenspeelgoed, knuffels, brieven en kleding. Liefdevolle aandacht vind ik het goud.
De kinderen en vrouwen in Children’s Home draag ik in mijn hart en de dagen bij hen zal ik altijd koesteren.
