Maart 2019: Mijn reis naar Nepal door Edith de Graaf

De lange vermoeiende reis ben je snel vergeten als je een warm welkom krijgt in het Children’s home. Alle didi’s(= verzorgsters) en kleine kinderen staan met smart op je te wachten. Het maakt niet uit dat je de taal niet spreekt met gebaren kom je een heel eind. s’Middags komen de “oudere” kinderen van school en met hen kun je Engels praten. Het tehuis heeft een streng dagritme doch ademt liefde en harmonie uit. Ze zien en voelen zich als een grote familie die allemaal voor elkaar zorgen en klaarstaan. Het is bijzonder om hier deel van uit te maken. We worden niet alleen als speciale gasten behandeld, (hebben een eigen kamer, kunnen “warm” douchen en er wordt apart voor ons “heerlijk” gekookt)  maar worden ook beschouwd als hun familie.

Ben creatief aangelegd en mijn taak was om samen met Inge de studyroom van de grotere kinderen op te vrolijken en als het even meezat ook het kinderplein om te toveren tot speelplein. Ik had mijn huiswerk in NL al gedaan en kwam met verf, banner, kwasten, sjablonen etc. aanzetten.

De wanden van de studyroom zouden (iom de meiden van het Children’s home) figuren van Bollywood krijgen en op het speelplein zouden we hinkelvelden gaan maken. De meisjes waren opgewonden en stonden te poppelen om mee te helpen. Dat mocht alleen als zij al hun taken van die dag al af hadden ( huiswerk, kleine kinderen helpen, didi’s ondersteunen, assisteren in de keuken). Groot en klein, jong en oud, iedereen heeft wel een kwast in haar handen gehad en een stukje mee geschilderd. Iedereen was zo enthousiast en behulpzaam.

Het eindresultaat was verbluffend.! Het geeft je een ontzettend goed gevoel dat je de wereld van deze meisjes een stukje mooier en vrolijker hebt gemaakt met zoiets simpels….

Voor mij een onvergetelijke herinnering, die ik mijn leven lang zal koesteren.